Vlak voordat Elly overleed hadden we de afspraak dat ik haar eindelijk weer eens zou ophalen na een lange periode. Corona heeft ervoor gezorgd dat we haar het jaar ervoor weinig hebben gezien. Elly was al jaren broos en we waren altijd bang dat we haar zouden aansteken en dat dat fataal zou zijn. Ze was niet erg lekker toen we haar belde, maar met een weekje zou ze vast opgeknapt zijn. We zouden haar na dat weekje weer bellen voor een afspraak om dan eindelijk weer eens heerlijk een avondje dineren en elkaar bij praten. Wij keken we allebei naar uit. Ik had ook plannen gemaakt om haar mijn sjaals te laten zien en haar aan te bieden om haar trots, haar pioenroos op stam, te vereeuwigen op een sjaal in één van haar favoriete kleuren; roze.
Helaas is ons afspraakje niet doorgegaan, want ze overleed enkele dagen later. De maanden daarna heeft de familie de tijd genomen om alles bij haar thuis met zorg uit te zoeken. Toen ik hoorde dat haar pioenroos zou achterblijven in de tuin, heb ik de stoute schoenen aangetrokken en gevraagd of ik die uit haar tuin mocht halen. Het idee dat die zou achterblijven en door een volgende bewoner misschien wel met de grond gelijk gemaakt zou worden, vond ik geen leuke gedachte. Want ieder jaar weer, zodra de pioenroos in bloei stond, werd ik de tuin in getrokken en stonden we de grote knoppen van de pioenrozen te tellen. Elly met hoge gilletjes naast me als we nóg één, en nóg een knop ontdekten!
Zo zijn we op een zaterdagochtend vroeg de pioenroos uit de tuin gaan scheppen. Een hele klus, alsof deze het tuintje van Elly niet wilde verlaten. Al vroeg in juli kreeg ik het idee dat de pioenroos het echt heel moeilijk had. Het ene na het andere blad hing erbij. En toen ik in de zomer en het najaar dacht dat deze echt dood ging, ben ik snel wat bladeren gaan bewaren tussen kranten. Zo kon ik toch de sjaal die ik ooit voor haar in gedachten had nog een keer maken en aan iemand speciaal schenken.
Heel wat keren predikte ik verzoekjes naar Elly met het verzoek haar pioenroos toch nog een kans te geven. Maar toen het ver in het najaar was, stond de grote struik er toch echt troosteloos bij. Als ik stukken tak afbrak, zat er geen leven meer in. Ik had de moed opgegeven, maar ik kon het nog niet over mijn hart verkrijgen om de struik te verwijderen.
Onlangs in februari bij één van mijn eerste rondjes tuin werd ik echter blij verrast. Zag ik het nou goed? De pioenroos zat vol met kleine knoppen voor nieuwe bladeren! Ik stond ernaast te jubelen!
Ik betwijfel dat de pioenroos dit jaar meteen zal gaan bloeien, maar voor het ecoprinten heb ik alleen de bladeren nodig. Dus het krijgt van mij alle tijd om ooit weer in bloei te komen, al duurt het een paar jaar. Onze Elly (ja, de pioen heeft natuurlijk haar naam gekregen) krijgt de tijd en we zullen haar vertroetelen!
De bladeren die ik van Elly nog had liggen heb ik verwerkt in een nieuwe sjaal. Ik had al twee maanden niets gedaan met ecoprinten en nu bleek met de oude beits de verf niet echt goed meer te hechten aan de zijde. Maar eigenlijk geeft dit wel een heel mooi effect! Hier en daar lijkt het een ‘marmer effect’ te geven. Ik heb zelfs spijt dat ik het restje oude beits na deze print sessie heb weggegooid. Daar had ik eigenlijk nog wel meer mee willen proberen. Ach, die kans krijgt ik vast nog weleens na een lange printpauze.
Gebruikte bladeren: pioenroos (van Elly), enkele takjes uit een boeket
